Drewniany kościół św. Anny w Oleśnie
Wybudowany został w 1518 r. w miejscu gdzie conajmniej pół wieku wcześniej znajdował się znacznie mniejszy kościółek wielkości dzisiejszego prezbiterium. Jego konstrukcja opiera się o sosnę, której obcięto konary oraz wierzchołek, a jej pień do dnia obecnego podtrzymuje ołtarz główny.
Na górze drzewa (jego fragment widoczny jest za szybą) znajduje się tabliczka z napisem: „CZCIGODNA STARA SOSNA, POD KTÓRĄ JEDNA PANIENKA ZA WSTAWIENNICTWEM ANNY ŚWIĘTEJ OD ŚMIERCI URATOWANA BYŁA. LIPIEC 1444.”
Świątynia zbudowana jest z drewna, w konstrukcji zrębowej na podmurowaniu. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, a przy nim zakrystia. Dach kościoła jest kryty gontem, nad nawą wieżyczka na sygnaturkę, z baniastym hełmem. Okna świątyni są w kształcie czworoliścia. Największą świętością oleskiego sanktuarium jest późnogotycka figura św. Anny Samotrzeciej, zwana też św. Anną Oleską
W latach 1668–1670 cieśla Marcin Snopek dobudował do głównej nawy centralną gwiaździstą część kościółka tak pięknie prezentującą się w widoku z powietrza, a w 1707 roku zakrystię. Gruntowny remont kościoła przeprowadził w 1873 roku proboszcz Walenty Morawietz. Wyremontowano wówczas ołtarz i pomalowano ściany, ponadto zmieniono funkcjonowanie głównego tryptyku oraz zbudowano po jego bokach dwa ołtarze boczne:
- po stronie prawej ku czci św. Józefa,
po stronie lewej ku czci św. Walentego.
Ze względu na kształt zwany czasem „oleską różą zaklętą w drewno”
W czasie II wojny światowej kościół nie ucierpiał, chociaż w 1945 roku służył jako schronienie wielu mieszkańcom Olesna przed żołnierzami Armii Czerwonej.
Makieta budynku była prezentowana na światowej wystawie sztuki architektonicznej w Nowym Jorku
10 grudnia 1949 roku pod numerem 33/49 i następnie dnia 14 lutego 1978 roku pod numerem 158/78, kościół został wpisany do rejestru zabytków województwa opolskiego.
